تجارت پوست و چرم و عدم توسعه ی صادرات پوست و چرم چیست؟

تجارت پوست حیوانات، یکی از اقلام صادراتی مهم ایران از اوایل دوره قاجار در قرن ۱۳ق بود، و عمده ترین خریدار این کالا هم روسها بودند. چنان که در میانه قرن ۱۳ق، تقریبا ۶۵ درصد از پوستهای ایران به روسیه می رفت که عمدتا به شکل پوست خشک نمکزده و پوست خام بره بود

در دهه۱۳۰۰ش، پوست حیواناتی که از ایران به کشورهای دیگر صادر می‌گردید.

شامل پوست حیوانات اهلی مانند گاو، گوسفند و برّه، و پوست جانوران وحشی همچون ببر، روباه، سمور بود.

منظور از ارسال پوست این جانوران به خارج از کشور نیز انجامِ دبّاغی و فراهم نمودنِ چرم بوده است.

در میان حیوانات اهلی، پوست بره، دارای لطافت خاصّی بوده و بیش از پوستِ دیگر حیوانات،

برای تهیه و مصرفِ لباس، مورد توجه خریداران خارجی واقع می گردید، و قیمت آن نیز گرانتر از بقیه بود.

پوست حیوانات غیراهلی، طرفداران قابل توجّهی در بازارهای خارجی داشته و صادرات آن به خارج کشور، برای تجّار ایرانی، سودمندتر بود.

حدود ۱۱ کشور جهان خریدار پوست بره و گوسفنداز ایران هستند که از جمله آن‌ها می‌توان کشور‌های آلمان، ایتالیا، برزیل، پرتغال، چین و هنگ کنگ را نام برد.

ایتالیا بزرگترین مقصد پوست بره و گوسفند ایران است.

دلایل عدم توسعه ی تجارت پوست و چرم

عمده صادرات ایران به خارج از کشور چرم نبود بلکه خام فروشی بود.

یکی از عمده نگرانی ها که فعالان بازار چرم این است که بسیاری از تولید کنندگان چرم خام به دلیل برخورداری بازارهای جهانی ترجیح می دادند که چرم خود را به خارج از کشور بفروشند .

و از آنجایی که هیچ مانعی برای صادرات مواد خام وجود نداشت پوست به صورت خام به فروش می رسید.

وصول عوارض صادراتی نامناسب از عمده مشکلات موجود در صنعت چرم کشور است.

این جهت گیری دولت متناقض با روح تولید و در عین حال مشوق خام‌فروشی است.

ماشین‌آلات قدیمی و مستهلک از جمله مشکلات موجود بر سر راه توسعه و به روزسازی صنایع چرم در ایران است.