اینکوترمز چطور و از کجا شروع شد؟

در این مبحث به بخش اول اینکوترمز به صورت تخصصی میپردازیم.

آنچه در این مقاله می‌خوانید:

اینکوترمز ۲۰۱۰:

اینکوترمز ۲۰۱۰:

تا سال ۱۹۳۶ وقتی افراد میخواستن باهم قرارداد ببندند هیچ موضوع یا قائده و قانونی وجود نداشت که بگن بر اساس این مورد داریم این کار رو انجام میدیم. یه اصطلاحات یا ادبیات مختص به خودشون رو نداشتن، مثلا چیزی به اسم FOB وجود نداشت… وقتی یک نفر میگفت بار رو تحویل بندر میدم دیگه مشخص نبود که بازرسی دارد یا ندارد، تحویل رو کشتی یعنی هزینه بازرسی پرداخت شده یا نشده، هزینه بازرسی داده شده یا نشده…و این مشکلی بود که بین تجاری که اون سال فعالیت میکردن رایج بود.
هربار اختلافی بین تجار به وجود میومد و اونا میرفتن به دادگاه یا قاضی با وجود اینکه اسناد و قراردادشون بود چون تفسیر درستی نمیشد و عملا بار معنایی متفاوتی هر کدوم از کلماتش داشت نمیدونستن چکار کنن و در خیلی مواقع حق و حقوقشون ضایع میشد.

[av_notification title=’اطلاعیه’ color=’blue’ border=’dashed’ custom_bg=’#444444′ custom_font=’#ffffff’ size=’normal’ icon_select=’yes’ icon=’ue812′ font=’entypo-fontello’ admin_preview_bg=”]
در سال ۱۹۳۶ اتاق بازرگانی بین الملل اومد یک سری قوانین یکنواخت و متحد الشکل و استانداری طراحی و مشخص کرد تا تجار تو قراردادهاشون ازش استفاده کنند.
[/av_notification]

اما بهتر است بدانیم که در قواعد ایجاد شده چه ویژگی هایی وجود داره و به چه چیزهایی باید توجه بشه:
اولین مساله که ویژگی مهمیه این است که قوانین داخلی هر کشور چه ارجحیتی ممکنه به قوانینی که در قرارداد مشخص شده داشته باشه. با این قواعدی که داره ایجاد میشه چون تفسیرها مشخص میشه بعدا در مشکلات قوانین داخلی گیر نمیکنیم چون بعضی وقتا داخل هر کشوری مفاهیم متفاوت میشه.

تعهدات و مسئولیت طرفین قرارداد:

مورد بعدی که خیلی مهمه این است که چون توضیحات کافی درباره تعهدات و مسئولیات هرکدوم از طرفین، طرفین وقتی میخواستن تعهدات و مسئولیاتشون رو انجام بدن متفاوت و ناقص تر از اون چیزی که بینشون بوده و متوقع بودن انجام میدادن.
اما از سال ۱۹۳۶ که این قواعد شروع و مشخص شد در سال های ۱۹۵۳، ۱۹۶۷، ۱۹۷۶، ۱۹۸۰، ۱۹۹۰، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ به خاطر بحث تغییرات و تحولاتی که در بحث تجارت بین و الملل، شیوه های حمل و نقل، شیوه های ارائه اسناد، جابجایی کانتینرها که حدود ۲۰ سال است که باب شده و از طرفی بحث انتقال داده ها به صورت الکترونیک که اینها تو بحث های بانکی داره استفاده میشه.

در طی این دوره ها یعنی تقریبا هر ده سال یه بازنگری میشه و با توجه به نیازهاشون یه سری مسائل کم یا زیاد میشه. در نهایت آخرین اینکوترمزی که اومده اینکوترمز ۲۰۱۰ است. در اینکوترمزهای قبلی مانند اینکوترمز ۲۰۰۰ بحث های FOB و CIR تو همه جور حمل و نقل ها مانند: زمینی، هوایی و یا دریایی استفاده میشد که اصلا درست نبود.یا مثلا در اینکوترمز ۱۹۸۰ FOR بودش که در واقع تحویل در راه آهن بود که الان نیستش و تغییر کرده.
الان FCO شده یعنی تحویل کامل در محل مقرر به تامین کننده، و دیگه راه حمل کالا که میخواد با واگن بره، با هواپیما یا زمینی دیگه مطرح نیست.

حمل های ترکیبی خیلی بیشتر شد، مثلا اگر کسی میخواست به یکی از کشورهای آفریقایی تحویل بده، میگفت من تا پشت گمرک کامپالا بهتون تحویل میدم، خب باید میرفت یه کشور دیگه دریایی، در مرحله بعد زمینی حمل میشد و در نهایت میرسید به گمرک کامپالا. در اینجا ترم ها متفاوت می شد به همین دلیل حمل های ترکیبی هم به اینکوترمز ۲۰۱۰ اضافه شد تا بتونن استفاده بهتری داشته باشن.
در سال ۲۰۰۶ کمیسیون حقوق و بازرگانی ICC در پاریس شروع به بررسی این مسائل کرد و یه سری موارد رو آماده کرد و ابتدا در ۱۳ قائده آماده شد که در نهایت به ۱۱ قائده رسید. یه سری تغییرات مانند قائده DAP، قائده DAT، بعضی یادداشت ها مانند هزینه جاجایی کالا تو پایانه ها یا فروش های زنجیره ای رو تعریف کرد.

به صورت مختصر اگه بخوایم به شما بگیم که در اینکوترمز ۲۰۱۰ چه مواردی تعیین شده میتوان گفت:

EXW که در واقع تحویل در محل کار فروشنده است.
FCO یا Free karrier که همان تحویل به متصدی حمل و نقل هست.
CPT که همان بارنامه به سمت مقصد است.
CIP که همان بارنامه به سمت مقصد با بیمه است.
DAT همان تحویل در پایانه مقصد است.
DAP که همان تحویل در پایانه مقصد است. (تفاوت DAT با DAP در این است که DAP مکانه، DAT ترمیناله )
DDP همان تحویل با حقوق عوارض پرداخت شده است.
FAS که همان تحویل کنار کشتی است.
FOB همان تحویل روی عرشه کشتی است.
CFA همان فرستادن به بندر مقصد است.
CIF که همان فرستادن به بندر مقصد با در نظر گرفتن بیمه است.
اینها یازده موردی هست که تو اینکوترمز ۲۰۱۰ مطرح شده است.